Sterty brudnych kalesonów i skrzypki z koziej dupy

Praca na polu walki z mizoginią, rasizmem, klasizmem, homofobią etc. przypomina pranie sterty kalesonów, gaci i onuc całego pułku. Do tego w zimnej wodzie. Nie dość, że robota nudna, żmudna, to jeszcze wydaje się nigdy nie kończyć. Po upraniu jednej partii, dorzucają Ci kolejną.

W poprzedniej notce opisałem rasistowską reklamę PKO, podobny głos pojawił się też na Afryka.org, w notce Mamadou Diofa:

Czy PKO BP ma nostalgię za międzywojenną Ligą Morską?  Jak można inaczej wytłumaczyć kolonialny mundur? Szymon turysta czy biznesman nie wystarczy? W dobie kryzysu, firma zajmująca się finansami powinna raczej nawiązywać do sukcesów. Jak dobrze pamiętamy, wysiłki LM legły w gruzach, kompletna klapa z kolonialnymi dążeniami.

PKOBP  bierze nas za ignorantów. Rynek komórkowy ostatniej dekady to wzrost z 20 milionów do prawie 600 milionów aparatów na kontynencie afrykańskim. Natomiast w Afryce Wschodniej już funkcjonuje system komórkowych płatności –  znacznie bardziej nowatorski niż promowana przez PKO BP usługa – informacje o nim można znaleźć chociażby w wikipedii http://en.wikipedia.org/wiki/M-Pesa.

Wniosek? Ekipa, która dopuściła scenariusz nie ma żadnej wiedzy o Afryce. (…)

Pranie zostało zrobione, ktoś wykonał pracę i posprzątał. Niestety notka M. Diofa doczekała się reakcji, dziennikarze GW zdobyli nawet wypowiedzi autorów reklamy i przedstawicieli banku. Okazało się, że nawet nie jesteśmy blisko opróżnienia kosza z brudną bielizną, dorzucono kolejną partię. Zacznijmy od banku:

Wymyślając kreację, twórcy szukali takiego miejsca geograficznego, które z  punktu widzenia odbiorcy reklamy byłoby równie odległe od Polski jak Mars i  równie umowne jak Kraina Królewny Śnieżki i Siedmiu Krasnoludków – wyjaśnia  Edyta Turkiewicz, kierownik zespołu departamentu komunikacji korporacyjnej PKO  BP. (…) Wiedza o zaawansowaniu  technologicznym takich krajów jak Kenia była powszechna wśród osób pracujących w projekcie”, a ich użycie w reklamie  „świadczy naszym zdaniem o poczuciu autoironii i dystansu jej twórców wobec  siebie (…)   Bank zaznacza, że koncepcja reklamy „nie budziła  większych kontrowersji, na które wskazuje Fundacja Afryka Inaczej”. –  Przeciwnie, badanym podobał się humorystyczny wydźwięk reklamy i byli oni  pozytywnie zaangażowani w jej odbiór.

Świetnie, Afryka to Mars, reklama nie budziła kontrowersji a Diof nie rozumie ironii. Zestaw standardowy: brudne kalesony do wyprania rozmiar nr 48, dwie pary przepoconych onuc (w kratkę) i brudne gacie. Przejdźmy do przedstawiciela firmy reklamowej:

Szymon Gutkowski z agencji DDB Warszawa,  która przygotowała tę kampanię dla PKO BP (…) Wychowałem się w Afryce, zdawałem tam  maturę, czuję się po części  Afrykańczykiem. I z tej perspektywy mogę powiedzieć, że stereotypów w tej  reklamie nie widzę. To taka trochę nierealna konwencja, w której był i świat  baśni, i Mars, i stworzony przez nas nieistniejący świat, odległa kraina,  symbolizująca kraniec cywilizacji. W tej kampanii można sobie wyobrazić wiele  innych takich światów. Do głowy mi nie przyszło, że ktoś będzie się czuł nią  urażony – przyznaje Gutkowski. – Nawet teraz nie dostrzegam negatywnych  stereotypów w tej reklamie, może dlatego, że byłem blisko produkcji tej  kampanii. Mogę jedynie powiedzieć, że wszystkich, którzy poczuli się nią  urażeni, przepraszam – mówi Gutkowski. – Rozumiem Mamadou Dioufa, ale wydaje  się, że Fundacja wpadła w stereotypowe myślenie o stereotypach Europejczyków  dotyczących Afryki – kończy.

Pan Szymon Gutkowski wychował się w Afryce i czuje się po części Afrykaninem, nie będzie go spolonizowany Senegalczyk pouczał. Postawę „byłem w Afryce, rozumiem ją, jestem po części Afrykaninem”, najlepiej chyba skrytykował Nameste w tej notce: opisanie świata (krótkie). Niestety mi prania w kilka osób, do naszej balii doszło jeszcze kilka par brudnych gaci i kalesonów do wyprania.

Tyle o rasizmie, przejdźmy do mizoginii. Dwie blogerki: Naima i Szprota wykonały ostatnio dobrą robotę (jak zwykle zresztą). Zgodnie z tradycyjnym podziałem ról, zakasały rękawy i uprały trochę brudów. Naima postanowiła uprzątnąć stertę brudnych gaci, które po sobie zostawił mistrz gazetowego psycho-ewo  – prof. Tomasz Szlendak. Szprota jak to przy piątku, postanowiła rozpocząć większe pranie.

Co z tego, że Mamadou Diof posprząta po bucach z PKO, kiedy dziennikarze GW i tak zmarnują jego wysiłek, uprawiając w najlepsze „prawdopośrodkizm”. Cóż z tego, że Szprota i Naima się napracowały, kiedy dokładnie w tym samym czasie prof. Wodzisław Duch postanowił zagrać dla nas na skrzypkach z koziej dupy. Oto jego popisy:

Maciej Czarnecki: – Podobno mężczyzna ma w głowie szufladki – każdą na coś innego: jak pracuje, to pracuje, jak odpoczywa, to nic innego nie istnieje. Kobieta natomiast miesza wszystko ze wszystkim: na spotkaniu w pracy myśli, że dziecko ma katar, a podczas seksu robi listę zakupów
Prof. Włodzisław Duch *: -Znam wielu ludzi obojga płci, którzy non stop używają telefonów, internetu, przełączają się z jednego kanału na drugi. Jeśli już szukamy różnic, to właśnie mężczyznom łatwiej łączyć pewne czynności, np. czytać, obserwować coś i mówić.
Dlaczego?
– A dlaczego większość pianistów to mężczyźni? Bo lewa i prawa ręka grają niezależnie, a to łatwiejsze dla mężczyzn. Być może ma to także ewolucyjne podstawy: kiedyś trzeba było dawać sobie znaki, a jednocześnie obserwować zwierzynę. A dlaczego w orkiestrach jest tyle skrzypaczek?

Nie mam pojęcia.
– Bo to wymaga świetnej koordynacji pracy obu rąk, i to lepiej wychodzi kobietom. Ich półkule mózgowe lepiej srię ze sobą komunikują dzięki lepiej rozwiniętemu spoiwu wielkiemu. U mężczyzn współpraca lewej i prawej półkuli jest słabsza, i to właśnie im ułatwia jednoczesne wykonywanie różnych czynności – bo jedna drugiej tak nie przeszkadza.
Skoro to mężczyźni lepiej radzą sobie z łączeniem różnych czynności, skąd opinia, że tylko kobieta potrafi jednocześnie sprzątać, niańczyć dziecko i rozmawiać przez telefon z szefem?
-Biologia tworzy silniejsze więzy między dzieckiem a matką niż między ojcem a dzieckiem. W świecie zwierząt samce rzadko dbają o potomstwo, wyjątkiem są goryle opiekujące się całą rodziną czy gibony żyjące w parach. Mężczyźni mogą się oczywiście bardziej przykładać do prac domowych, ale karmienie piersią na pewno im nie wyjdzie.
A co z przysłowiowym myśleniem o niczym, tą męską specjalnością niedostępną kobietom?
– Niektóre kobiety też bujają w obłokach. Natomiast myślenie naprawdę o niczym nie jest łatwe. Gdy człowiek zaczyna bawić się medytacją i zakłada sobie, że przy wdechu będzie myślał tylko „jeden”, a przy wydechu „dwa”, bardzo szybko pojawia mu się w głowie mnóstwo innych rzeczy.
Skoro mówimy o medytacji. Kojarzę mnichów, za to w ogóle nie kojarzę mniszek buddyjskich.
– Przez wiele lat ich status był bardzo niski, niższy nawet niż status mnicha nowicjusza. Dopiero stosunkowo niedawno pojawiło się sporo buddyjskich nauczycielek. To kolejny dowód na to, jak silne były przez wieki wpływy kultury, która degradowała kobiety. U nas do tej pory tylko mężczyzna może być księdzem.
Czy faceci są w czymś lepsi?
– Na przykład w abstrakcyjnym myśleniu matematycznym, wizualizacjach geometrycznych. Mężczyźni także lepiej rzucają, nie tylko ze względu na warunki fizyczne.
Bo kiedyś rzucali dzidą?
– Oczywiście. Kobiety z kolei razem zbierały korzonki lub siedziały z dziećmi i plotkowały, stąd bardziej rozwinęły zdolności werbalne. Łatwiej im tworzyć nowe słowa, lepiej też interpretują uczucia.

Profesor pozostawił po sobie brudną stertę, nie przejmuje się zupełnie tym, kto to po nim posprząta. Entropia jest po jego stronie, ględzenie banałów, podobnie jak brudne gacie i nieposprzątany pokój „robią się same”. Prostowanie błędów, wskazywanie na idiotyczne uproszczenia wymaga pracy. Nie mam ani sił, ani ochoty pracować dużo, nie przepiorę całej balii brudów zostawionej przez profesora Ducha. Trzymając się metafory, powiedzmy, że tylko zamoczę pranie, niech się odmacza.

Zacznijmy od nieszczęsnych skrzypek, szybki „gugiel”, wyrzuca taki tekst z New York Times a w nim takie spostrzeżenie:.

Ann Hobson Pilot, the Boston Symphony’s principal harpist, said she could recall only one woman in the violin section when she joined in 1969. „Now I’ve totally lost count,” she said.

Coś mnie jednak zastanawia – czy jak dobrze rozumiem W. Ducha – wychowaliśmy pokolenia na „Skrzypaczce na dachu”. A jeśli nie to czyżby coś tak kluczowego zmieniło się w naszej biologii, że oto podobno dominują skrzypaczki?  Można szukać głębiej, sprawdzić statystyki dotyczące kilku krajów i dla skrzypiec i dla fortepianów. Pytanie brzmi dlaczego mamy to robić? Czy to nie W. Duch powinien ukazać statystyki, ewentualnie dziennikarz powinien o to spytać. Chochołem z karmieniem piersią nie będę się zajmował, tak obsrane gacie się wyrzuca a nie pierze.

Co ciekawe w przypadku mnichów i mniszek buddyjskich nasz profesor odpowiada prawie przytomnie. Czyżby antyreligijna postawa zadziała tutaj pozytywnie i spowodowała, że nie poszedł po linii najmniejszego oporu? Niestety już w następnym pytaniu wraca do radosnego stanu bezrefleksyjnego rozrzucania gatków. Nie ma sił na wyszukiwanie flejm o kobietach-matematyczkach, może ktoś z komentatorek/ów pomoże? Wrzucę tylko wyniki raportu feminoteki:

 A w przypadku sprzątania po drugiej części zdania, to znaleźć można taki piękny filmik na temat tego jak rzucają mężczyźni posługujący się lewą ręką:

Jest wciąż sporo osób, które zbierają porozrzucane gacie, sprzątają nocniczki. Robota ta nie musi mieć przypisanej płci, rasy, orientacji seksualnej.  Sprzątaniem i praniem może zająć się każdy. Świetnie byłoby, gdyby tyle tych gaci i kalesonów nie przybywało. Kiedyś może zabraknąć sił i wody w balii. A wtedy nawet Ci co jej rozrzucają, poczują się nieswojo w zasmrodzonej od brudnych gaci atmosferze. Skończę dość smutno, łatwo jest grać na skrzypkach z koziej dupy, łatwo też rozrzucać sterty brudnych gaci i kalesonów. Gorzej, że ktoś musi tego słuchać i sprzątać.

Zapytacie, czemu nie zaorałem naszych bohaterów lepiej i głębiej, nie będę ukrywał, zamiast zrobić pełne pranie wolę egoistycznie przebiec się po lesie.